Een flyer van de Miami Drive-In uit 1938. Sommige flyers gaven nog wat extra informatie. Dit was vooral om het gemak te benadrukken. 'Iedere type jurk is goed voor het Drive-in Theatre, je kunt roken, praten en relaxen in je eigen auto zonder de buren te storen'. 

 

Toch begon het pas te lopen toen de speakers voor in de auto kwamen. Hierdoor nam het aantal toe tot van 820 in 1948 todat er op het hoogtepunt in 1958 4.063 Drive-in bioscopen waren. 

 

Tijdens de baby boom van de late jaren 40 en begin jaren 50 ontdekten veel jonge gezinnen de drive-ins. Het was in de jaren 50 echt een familieaangelegenheid. Men kon de kinderen en baby's meenemen en je mocht er roken. Het was een stuk flexibeler dan een echte bioscoop. Veel drive-ins voegde speeltuintjes toe. Ook de horeca gelegenheden op de terreinen droegen bij aan de positieve ervaringen van de jonge gezinnen. Zij waren zeker goed in staat de honderden klanten te voorzien van eten en drinken gedurende de pauzes. Er werden in de pauzes tekenfilms gedraaid en er was een klok die aftelde tot het moment dat de film weer verder ging. Gedurende de jaren kwamen er karretjes waarmee langs de auto's kon worden gegaan voor verkoop van eten en drinken. Ook kwamen er kachels voor in de auto. In 1948  kwam er nieuw concept bij, bedacht door Ed Brown, piloot. Hij openede het 'Drive-In and Fly-In Theatre' in Asbury Park, New Jersey waar 500 auto's en 50 vliegtuigen een film konden kijken. Er werd een landingsbaan aangelegd waar de vliegtuigen konden landen en naar de achterste rijen konden taxiën. De 'Circle Autoscope Drive-In' in Albuquerque had zelfs een scherm per parkeerplaats. De grootste drive-in was Johnny's All Weather Drive-in in Copiaque, New York. Er was plek voor 2500 auto's en 1.200 zittende toeschouwers in een geklimatiseerde ruimte met o.a. een restaurant. Er was zelfs een kinderboerderij.

 

Eind jaren 60 werden de drive-ins vaak alleen nog bezocht door jonge stelletjes die de privacy wel konden waarderen. In de volksmond werden het 'passion pits' genoemd. Deze tiener cultuur is vereeuwigd in films als American Graffiti en Grease. In de jaren 70 waren het vooral de kabeltv en videorecorders die de mensen weg hielden. De normale bioscopen werden ook steeds groter, meer stoelen, meer comfort door o.a. airco en vooral meer en grotere schermen. Het tonen van de grote films was ook een probleem. Een normale bioscoop kon een nieuwe grote film meerdere keren per dag tonen en niet alleen in het donker. Hierdoor waren de drive-ins aangewezen op b-films en sexfilms. Door deze sexfilms konden veel drive-ins nog jaren overleven. Naast deze sexfilms werden er overdag ook evenementen georganiseerd zoals rommelmarkten en kerkdiensten. Shankweiler start in 1982 met uitzendingin via AM. De speakers blijven nog wel in gebruik. In 1986 schakelen zij als eerste over naar FM stero geluid. In 1990 waren er nog steeds 910 actief in gebruik. Tegenwoordig zijn het er ongeveer 400. 

 

De redenen van het bijna verdwijnen van de drive-ins waren legio, de grootste waren de opkomst van de televisie in het eigen huis en de waarde van de grond zelf. De drive-ins werden vaak buiten de steden aangelegd. Door het groeien van de steden was er grond nodig en de verkoop ervan bracht geld in het laatje. Ook de opvolging van de uitbater was een probleem. Het waren vaak familiebedrijfjes waarvan de kinderen geen interesse hadden in het overnemen van de Drive-in. Het einde van de baby boom zou ook hebben meegespeeld alsmede de invoering van de zomertijd waardoor ouders vonden dat de eerste film om 22:00 te laat begon voor de kleintjes. 

 

Gelukkig is er geen eind gekomen aan de drive-in. Integendeel. Er worden weer nieuwe complexen geopend, oude worden weer in gebruik genomen en gemoderniseerd met nieuwe schermen en FM radio stations. Door de nieuwe, dure, technieken is het ook mogelijk de nieuwste films te tonen. Richard Hollingshead zou trots zijn.